Browarnictwo w Koszalinie obecnie kojarzy nam się z browarem BROK 
i Minibrowarem Kowal, ale kiedyś w Koszalinie działało dużo więcej browarów. Mówi się, że początki piwowarstwa przemysłowego w Koszalinie sięgają połowy XIX w. Wcześniej jednak istniało piwowarstwo cechowe. O tym, że na pomorzu piwo było cenionym napojem pisał biograf Ottona z Bambergu Herbord: „… wina nie mają ani go szukają, gdyż zapobiegliwie przyrządzone miodne napoje i piwo przewyższają wina falernijskie”. 

Już w XIV w. piwowarstwo staje się ważnym czynnikiem rozwoju gospodarczego i dobrobytu mieszkańców. W wielu ośrodkach piwowarzy 
z kupcami należeli do elity miejskiej i wchodzili w skład rady miejskiej.
Wracając do historii browarnictwa w Koszalinie, to taka mała ciekawostka. W 1489 r. Bogusław X (książę pomorski, nadano mu przydomek „Wielki” ze względu na mądrą i dojrzałą politykę, zjednoczył księstwa pomorskie) potwierdził cechom piwowarów wyłączne prawo do produkcji i handlu piwa. Pozostali mieszkańcy, w tym inne cechy rzemieślnicze, miały prawo warzyć piwo na własny użytek. Władze miasta odgórnie ustalały jedną cenę, która nie była przestrzegana, stając się przedmiotem sporów. Piwowarzy z czasem starali się zdobyć monopol na warzenie piwa, dążąc do pozbawienia tego prawa inne cechy.  Spór na tym tle rozgorzał w Koszalinie w 1533 r., kiedy to Bp kamieński Erazm pod naciskiem miejscowych piwowarów cofnął innym cechom prawo warzenia piwa. Dopiero 20 lat później Bp Marcin Weiher uchylił ten zakaz, przywracając cechom i gilidiom prawo warzenia piwa na własny użytek, bez prawa do sprzedaży, dokładnie nie więcej niż 4 szefli  (1 szelf = ok 50 kg słodu) słodu miesięcznie.

Na przykładzie statusu koszalińskich piwowarów z 1566 r. zatwierdzonego przez Jana Fryderyka w 1569 r. wiadomo, że liczba piwowarów nie była ograniczona, jednak dostęp do cechu mieli tylko mieszkańcy 
z obywatelstwem miasta Koszalin, posiadający własny dom z murowanym kominem. Jeżeli dom przeznaczano do innego wykorzystania uprawnienia tracono, tak samo jeżeli ktoś posiadał dwa domy - uprawnienia dostawał tylko na jeden dom. Regulamin piwowarów zawierał także liczne zakazy, które proponowali sami piwowarzy aby zabezpieczyć się przed nieuprawnionymi piwowarami, rzemieślnikami i mieszkańcami wsi. 

Na przykład nie wolno było mieszkać w piwnicy, bo nie spełniały wymogów przeciwpożarowych. No a co zakazane to wykorzystywane 
i tak oto w 1504 r. mieliśmy duży pożar, a w 1718 r. spłonęło prawie całe miasto. I w ten oto sposób Fryderyk Wilhelm I w 1719 r. ufundował miastu wodociąg, rozbudowany w latach 1737/38, którym sprowadzano wodę ze źródła na Górze Chełmskiej.  Oczywiście do wodociągu zostały podłączone browary koszalińskich piwowarów.  Status piwowarów nadany przez władze Koszalina w 1653 r. nawiązywał do aktu z 1569 r. i wprowadzał nowe ustalenia. Zabraniał kupcom zakupu zboża do świętego Marcina (7 grudnia), po to, by piwowarzy i inne cechy mogły zgromadzić odpowiednie zapasy słodu i jęczmienia. Warzenie mogło odbywać się raz na cztery tygodnie.